Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Αγαπημένοι μου φίλοι

Δεν ξέρω πως έγινε αυτό το μαγικό μεταξύ μας στις Σπέτσες. Μέσα σε έξι μέρες χωρίς να έχουμε ποτέ συναντήσει ο ένας τον άλλο και με μόνη αποσκευή την ελπίδα πως ίσως να τα περάσουμε ωραία, καταφέραμε όχι απλώς να έρθουμε κοντά αλλά να αισθανθούμε πως είμαστε μέλη της ίδιας οικογένειας.
Γιώργο σ’ ευχαριστώ πολύ που χάρισες σε αυτή την οικογένεια ένα σπίτι και έτσι μπορούμε να καταθέτουμε όλοι τις σκέψεις μας, τις αναπολήσεις και τα νέα μας - ένα εργαλείο για να επικοινωνούμε.
Εδώ πρέπει να πω ότι έχω μεγάλο τρακ που γράφω σε φιλολόγους! Χρήστο εσύ πρέπει να με καταλαβαίνεις! Για να αντιμετωπίσω όμως το εσωτερικό μου «εμπόδιο» συνεχίζω και γράφω.
Γυρίζοντας πίσω δεν είχα καρδιά να αδειάσω τη βαλίτσα. Το «πάνω απ’ όλα θέλω μου» αυτές τις μέρες είναι μαζί σας. Δεν βγαίνουν από το νου μου όλες αυτές οι υπέροχες στιγμές. Μου λείπετε απίστευτα! Θέλω να πιστεύω ότι θα τα καταφέρουμε να βρεθούμε και πάλι!
Κλείνοντας θα ήθελα να σας χαρίσω τους πιο κάτω στίχους του Αλκίνοου Ιωαννίδη, που ήρθαν στο νου μου, όση ώρα καταθέταμε, ένας ένας, τα εσώψυχά μας. Ήθελα και εγώ να μοιραστώ πολλές σκέψεις μου μαζί σας αλλά δεν τα κατάφερα! Το κρατάω ως οφειλή για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο κέντρο του κύκλου να κοιτώ όλους εσάς μπροστά μου.
Σας φιλώ γλυκά!

Με δύο τραγούδια προσπαθώ όλους εσάς να πείσω,
μα ένα σας βλέμμα μου αρκεί για να πισωπατήσω.
Είπες, είπες, λέξη δεν είπες....

Μα αν θα ‘πρεπε να τραγουδώ για όσα με πληγώνουν,
τα χείλη δεν θα τ’ άνοιγα, θα τ’άφηνα να λιώνουν.
Ησυχία, ησυχία λέξη καμία...

Γιατί όσα με πονούν βαθιά δεν έχουν σημασία.
Όταν στα χείλη φτάνουνε χάνουνε την ουσία.
Η λέξη είναι μια
Ησυχία, ησυχία, ησυχία...

8 σχόλια:

Χρήστος Τσίρκας είπε...

Ένας - ένας μαζευόμαστε στο εξοχικό που μας ετοίμασε ο Γιώργος εκ Σερρών. Μαρία, πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι γράφω κάτι και θα το διαβάσουν φιλόλογοι. Το σινιδιτοπιό τόρα. Δαιν Πησταίβο ώτη κάμνουμαι λάθοι. Σοβαρά τώρα. Νομίζω ότι δεν είναι φιλόλογοι ή όποια άλλη ειδικότητα έχουν, αλλά είμαστε ΕΜΕΙΣ και μεταξύ μας νιώθω υπέροχα.

miranta είπε...

Γλυκειά μου Μαρία
θέλω να υποσχεθείς πως θα ψάξεις μέσα στην ψυχή σου και αν αυτή σε οδηγεί στο θέατρο σπεύσε όσο ακόμα είναι νωρίς!Ο δάσκαλος σου έδωσε το σήμα :μπορείς αρκεί να το θέλεις και βέβαια να το πιστέψεις!Και...στη πρεμιέρα σου μην μας ξεχάσεις.Α!Γράφεις και πολυ ωραία μην σε αγχώνουν οι φιλόλογοι καθόλου. Προχώρα το θέατρο έχει ανάγκη απο τρυφερές, γλυκιές ,ανασφαλείς και σεμνές υπάρξεις σαν εσένα.Και μην ξεχνάς :Πραγματικά ωραίος είναι αυτός που δεν ξέρει δεν δείχνει και δεν κραυγάζει το πόσο ωραίος είναι !Φιλιά...

florentia είπε...

Τι θα γίνει, Χρήστο, δε θ΄αφήσεις τίποτα να πέσει κάτω;Αμαν! (πλάκα κάνω)
Έχετε γίνει το σημείο αναφοράς μου, μπαίνω στο blog τρεις φορές τη μέρα το λιγότερο , όλοι γύρω μου, φίλοι και άγνωστοι που αδυνατούν να καταλάβουν, μου φαίνονται από άσχετοι έως εκνευριστικοί, νοσταλγώ τα λόγια, τα πρόσωπά σας, τα αστεία σας, τους κώδικές μας και παίρνω θάρρος, γίνομαι ανάλαφρη και αισιόδοξη, σκέφτομαι συνέχεια πως δε χρειάζομαι τίποτ άλλο γιατί είμαι αρτιμελής (σωστά το γράφω;) και πάνω απ 'όλα τυχερή που σας συνάντησα σ ένα ταξίδι που απ ότι φαίνεται, μόλις τώρα αρχίζει...Ναι, έχω δεθεί κι άλλλες φορές στις Σπέτσες, αλλά διαφορετικά. Αυτή τη φορά αυτό που αλλάζει είναι η δύναμή μας να κρατήσουμε αυτό που ζήσαμε και να το πάμε ακόμη παραπέρα.Νομίζω, ο Δάσκαλός μας θα πρέπει να είναι λιγάκι περήφανος για μας...

Βιργινία είπε...

Παιδιά, όλι στο ίδιο μήκος κύματος είμαστε! Αδυνατούμε λίγο να προσαρμοστούμε στην καθημερινότητα... Εγώ, προσωπικά νιώθω πολύ τυχερή που συμμετείχα στο εργαστήρι γιατί γνώρισα τόσο όμορφες ψυχές που δε δίστασαν να "ακουμπήσουν" η μία την άλλη. Πολύ σπάνιο στις μέρες μας, δε νομίζετε; Θα ήθελα να απλώσω νοερά τα χέρια μου και να σας αγκαλιάσω όλους. Ελπίζω πως θα κράτησουμε επαφή -ο Γιώργος μας έδωσε μια ευκαιρία, ας την εκμεταλλευτούμε. Είναι στο χέρι μας να συνεχίσουμε, κόντρα στην πεζή πραγματικότητα που θέλει όλους να μας προσγειώνει. Σας φιλώ, έναν έναν και μία μία...

νελλη είπε...

φιλολογος σπικινκγ

εισαγωγή:ήθελα κι άλλο
κυρίως θέμα: μου λείπετε
επίλογος: θα τα λέμε εδώ ναι;

Το ΄χω το φιλολογικό, έτσι;
Μίλησε κανείς;

Γιώργος Μάρδας είπε...

Καλή μου Μαρία,
χάρηκα πολύ που έγραψες στην κοινή μας σελίδα, την τόσο αγαπητή.
Μου άρεσε πολύ το μήνυμά σου καθώς και το τραγούδι. Μη φοβάσαι τους φιλολόγους (γιούρια, γιούρα μαζί θα τους φάμε).
Θέλω και γω να σου πω με τη σειρά μου, μια και είδα ότι η ψυχούλα σου πραγματικά το θέλει, και όπως μπόρεσα να διακρίνω, ε, την έχεις την ψυχή του καλλιτέχνη, να μην αποκλείεις τίποτα, ούτε να απογοητεύεσαι. Καλό πράγμα να είναι κανείς ρεαλιστής, αλλά πάντα το όνειρο πρέπει να έχει μια θέση στη ζωή μας. Μην κλείνεις τις πόρτες σε αυτό που σου λέει η ψυχή. Άκου το και δώσε του μια ευκαιρία. Αφουγκράσου την καρδιά κι αν αυτή σου δείχνει το δρόμο για το θέατρο, τότε αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσεις. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να κάνει κανείς αυτό που αγαπά. Σκεφτόμουνα μάλιστα να σου προτείνω κάτι. Αν θέλεις επικοινώνησε μαζί μου. Αν δεν το κάνεις μέχρι την άλλη εβδομάδα, θα σε πάρω εγώ να σου πω μια ιδέα που μου πέρασε από το μυαλό. Γιώργος Μάρδας

Μαρία Ψαριανού είπε...

Ένα ευχαριστώ είναι πολύ λίγο για να σας εκφράσω τα συναισθήματα μου όταν διαβάζω όλα όσα γράφετε. Μιράντα μου αν είναι να παίξω στο θέατρο γίνεται σε παρακαλώ να είσαι εσύ η βασίλισσα (μου άρεσες πάρα πολύ και στο είχα πει και τότε αν θυμάσαι) και εγώ η παραδουλεύτρα που πρέπει να σε σερβίρω… νομίζω ότι έχω κάνει αρκετές πρόβες πάνω σ’ αυτό!
Γιώργο Μαρδα σ’ ευχαριστώ για τα τόσο ενθαρρυντικά σου λόγια! Την τρέλα αυτή δεν θέλω να την αφήσω αλλά δεν τολμώ να το δω επαγγελματικά. Η καρδούλα μου ίσως και να το λέει αλλά έχω και μεγάλο στομάχι. Μη με βλέπεις λεπτή… κάνω καύσεις όπως η Σόνια!
Βρε παιδία ο Γιώργος ο Αποστολίδης που βρίσκεται? Έστησε το site, μας έστειλε και τις οδηγίες χρήσης και δεν έχει ξαναφανεί. Ρε πάλι με ΕΚΕΙΝΗ είσαι? Εγώ φταίω που τόσα χρόνια δεν το έχω πάρει απόφαση να σε χωρίσω. Άντε τρέχα σ’ αυτή τη νερόβραστη να δούμε τι θα καταλάβεις. Το δικό μου το παστίτσιο δεν θα το φας πουθενά!
By the way, να ρωτήσω, οι σφίγγες όταν αφήνουν το κεντρί πάνω σου μετά ψοφάνε? Το ρωτάω γιατί είχα μια «συνάντηση» στις Σπέτσες και το κεντρί ξεκόλλησε μόλις χθες. Θα ήταν μεγάλη ανακούφιση να μου το επιβεβαιώνατε! Ρούλη δεν νομίζω να πάψεις να μου μιλάς μετά από αυτό?

miranta είπε...

Μαράκι βλέπω οτι εκτος απο ταλέντο έχεις και χιούμορ!Είναι αλήθεια εκπληκτικό το πόσο διαφορετικός καμμια φορά είναι ο τρόπος που βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας σε σχέση με αυτό που βλέπουν οι άλλοι.
Είχα την εντύπωση πως χειρότερη βασίλισσα δεν γινόταν να υπάρξει Ευχαριστώ για την θετική σας ματιά και για τα καλά σας λόγια
Εγώ πάντως επιμένω να κρατήσω το ρόλο του θεατή (στη πρώτη σειρά όμως ε;κανόνισε δεν πιστεύω να κάνεις δεν σε ξέρω δεν σε είδα)στην Πρεμιέρα σου και το ρόλο της βασίλισας τον κρατάω για την καρδιά της κόρης μου που συνηθίζει να με λέει έτσι "μαμά εισαι η βασίλισσα της καρδιάς μου" μου λέει και λιώνω Όσο για τη σφίγγα δεν ξέρω τι να σου απαντήσω Δεν κατάλαβα οτι σε τσίμπησε και σένα Την έπαθε και η Βιργινία Η Ρούλη αλήθεια τι κάνει ;Δεν έχει γράψει καθόλου νομίζω στη παρέα μας
Φιλια