Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Ετούτες οι γιορτές μου φαίνονται αλλιώτικες, βροχερές και δακρυσμένες. Συγνώμη φίλοι μου μα δεν μπορώ να στείλω χαρούμενα μηνύματα, μόνο τούτη την ελπίδα έχω: τη νέα χρονιά να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, περισσότερο αληθινοί και προσεγγίσιμοι... Αγγελική, για άλλη μια φορά μου ζέστανες την καρδιά με το τραγούδι... Να είσαι καλά, το είχα ανάγκη (νομίζω πως κάτι μας λες μέσα από αυτό, έτσι δεν είναι;) Τα δυο κειμενάκια που σας στέλνω μιλούν από μόνα τους για το λόγο που είμαι αλλού τελευταία... Σας φιλώ όλους (όπως σ΄εκείνο το παιχνίδι στις Σπέτσες, που είμασταν λέει καλεσμένοι για το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της Σόνιας και υποδεχτήκαμε μαζί το νέο χρόνο -λέω την παραμονή το βράδυ να κλείσω τα μάτια για λίγο και να σκεφτώ πώς ήταν εκείνη η υπέροχη εικονική Πρωτοχρονιά...)

Με στόχο την καρδιά…

Στην αρχή δεν υπήρχαν λόγια… μόνο δάκρυα, οργή και θλίψη. Για το γεγονός που συντάραξε όλους μας μιλάω, το θάνατο, τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου. Η μοίρα το έφερε να συναντήσω αυτό το γλυκύτατο πλάσμα σε μια τρυφερή ηλικία και να μοιραστώ μαζί του στιγμές όμορφες, δύσκολες, χαρούμενες, αληθινές. Να δω το χαμόγελό του, να αφουγκραστώ την καρδιά του. Εκείνη που ο ειδικός φρουρός έβαλε στόχο, εκτελώντας με ψυχραιμία και ακρίβεια…Αν γράφω αυτές τις γραμμές το κάνω γιατί αισθάνομαι πως το οφείλω όχι μόνο σε εκείνον μα και σε όλους τους μαθητές μου, μαζί με μια μεγάλη συγνώμη…
Συγνώμη καλέ μου Αλέξανδρε για όλες εκείνες τις φορές που σε μάλωσα γιατί δεν έγραφες σωστά το «π», συγνώμη γιατί τόσο σε πίεσα να έχεις ένα καθαρό και τακτοποιημένο τετράδιο, συγνώμη για όλες τις στιγμές που θέλοντας να σου περάσω τη γνώση ήμουν αυστηρή και ανυποχώρητη, που στόχευα τόσο πολύ στο –έτσι και αλλιώς έξυπνο- μυαλουδάκι σου, συγνώμη για εκείνες τις φορές που η καρδιά σου και ό,τι αυτή πολύτιμο κουβαλούσε περνούσε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον απόλυτο στόχο: «να μάθεις σωστά».
Συγνώμη για τα τρυφερά και τόσο μα τόσο καλότυχα και ονειρεμένα παραμύθια που σου διάβαζα, εκείνα που δεν είχαν δράκους και κακούς λύκους να παραμονεύουν. Συγνώμη που δεν σου είπα την αλήθεια για τον κόσμο που σε περιμένει, το βίαιο, τον άδικο, τον παράλογο… Συγνώμη που δε σε προετοίμασα. Αν ήξερες, μπορεί τον κακό λύκο να τον καταλάβαινες και να φυλαγόσουν!
Συγνώμη παιδί μου, κάθε μαθητή και μαθήτριά μου για όλες εκείνες τις άχαρες στιγμές που το μυαλό γίνεται ο αποκλειστικός στόχος, που οι παλμοί της καρδιάς, η επαφή, το συναίσθημα ατονούν και χάνονται μέσα στο ισοπεδωτικό χωνευτήρι του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Συγνώμη που σε βομβαρδίζω με θεωρίες και λόγια όταν στην πράξη τίποτα δεν κάνω για να φτιάξω την κοινωνία μας καλύτερη, ώστε να έχω να σου παραδώσω ένα κομματάκι ελπίδας, εκείνης της ελπίδας που βρίσκω στο βλέμμα σου όταν τολμώ να σε κοιτάξω κατάματα.
Αυτής της ελπίδας το φως -που στις μέρες μας φαντάζει λιγοστό, είναι η αλήθεια – κράτα το φυλαχτό και μην το σπαταλάς ανώφελα. Άναψε μια μικρή φωτιά και ζέστανε τον παγωμένο από τη βία, την οργή και τη θλίψη κόσμο μας. Μην αφήσεις το σκοτάδι να μας πνίξει. Τούτες τις μέρες που έρχονται, τις γιορτινές ψάξε και βρες την αληθινή χαρά μέσα σου, εκείνη που πηγάζει από την αγάπη, τη συντροφικότητα, το μοίρασμα και μην υποκύψεις στις σειρήνες της χαλασμένης από το χρήμα κοινωνίας μας. Κάνε δώρο στους γύρω σου αυτήν την αλήθεια της ψυχής σου, μήπως και ο κόσμος ζεστάνει λίγο, μήπως αποκτήσει λίγη ανθρωπιά…
Κι εγώ ένα πράγμα σου υπόσχομαι: πως θα προσπαθώ από δω και πέρα να βάζω πρώτα απ’ όλα στόχο την καρδιά, την τρυφερή και ανήσυχη εφηβική σου καρδιά…
Β.Χ.

Μολότωφ της αγάπης
Γιατί ανάβουνε τόσα φώτα μπροστά στα έρημα εφηβικά τους μάτια; Γιατί στολίζουνε τα δέντρα μ’ αυτές τις ουδέτερες μπάλες; Η γιορτή έχει φύγει κάτω από κρότους και πυροβολισμούς. Το γαϊδουράκι πρόγκηξε… Τα παιδιά φεύγουνε σημαδεμένα από ορατές και αόρατες κάννες.
Ένας άδικος θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου Αλέξη κάνει τα μάτια μιας δεκαπεντάχρονης Μαίρης να κλαίνε.
Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές μιλούν με κασέτα.
Ένα άγριο και ανεξέλεγκτο πάθος σαρώνει τον καταναλωτικό παράδεισο, ασκώντας τη δική του ιδιόμορφη εξουσία. Ο μπάτσος που κρύβουμε μέσα μας βρίσκεται σε ταιριαστή αρμονία με τον απέναντί μας μπάτσο. Οι κοινωνικές εκρήξεις αφήνουν πάντοτε αποκαϊδια, αδιαφορώντας για την ονομαστική του ενός, αφήνοντας αλώβητη τη γενική της εξουσίας.
Ο θάνατος του Αλέξη πρέπει να μας κάνει να σταθούμε στην απουσία της φωνής του ενός.
Τα δάκρυα της Μαίρης δεν πρέπει να γίνουν μίσος και οργή, να εκτονωθούν μέσα στα γενικά συνθήματα του – ειρηνικού ή αγριεμένου- πλήθους. Πρέπει να γίνουν νεράκι που ξαναφέρνει τη ζωή.
Η μόνη εφικτή επανάσταση είναι να καταλύσουμε το κράτος της βίας που κυριαρχεί μέσα μας. Να σπάσουμε τη βιτρίνα που προστατεύει μέσα μας τα κρυφά καταναλωτικά όνειρά μας.
Να βάλουμε τη μόνη πυρκαγιά που ξαναφέρνει τη ζωή.
Να γίνουμε μικρές μολότωφ της αγάπης.
(το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Αυγή" αλλά δε γνωρίζω το συντάκτη του...)

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2008

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

Ευχές από τη Μαρία Ψαριανού

Διαφάνεια 1
Αυτές οι γιορτινές μέρες πάντα με γυρίζουν στο παρελθόν, όταν ήμουν ακόμα παιδί. Και σαν παιδί λαχταρούσα να ανακαλύψω καινούργια πράγματα, θαύμαζα ή ξαφνιαζόμουν από άλλα. Δεν είχα τόσο το φόβο να κάνω λάθη. Ήμουν ανοιχτή στις προκλήσεις και στις αλλαγές. Ζούσα μέσα στο τώρα, γι’ αυτό και οι στιγμές ήταν τόσο συναρπαστικές.
Εύχομαι όσο μπορούμε να διαφυλάξουμε στις καρδιές μας την παιδικότητα μας!
Να έχετε όλοι σας πολύ όμορφα, σχεδόν μαγικά Χριστούγεννα με τις οικογένειές σας!!

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

http://www.skai.gr/master_avod.php?id=103297&cid=47678&bc=47678&lsc=1

Για όσους ασχολούνται με τη μουσική



Αν θέλετε και άλλο υλικό απλώς ενημερώστε με...

Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Βροχή...


Η πιο μαγευτικά ποιητική παράσταση που έχω δει ήταν η προηγούμενή τους. Το Nomade. Θεατρικό τσίρκο κάπου διάβασα.Έτσι είναι.Διαφορετικό βέβαια. Κοινή όμως η αλήθεια και η ποίηση.Περιμένω με αγωνία να δω το Rain. Μαγεία δεν είχες πει μικρή Φλωρεντία;Δεν έχει χωρέσει περισσότερη μαγεία σε παράσταση από όση είχε φέρει μαζί του εκείνο το Nomade θαρρώ.Που λέτε ευτυχώς θα βρέχει από σήμερα μέχρι και τις 21 Δεκέμβρη.Ασταμάτητα!

Παράσταση: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Εχθές παρακολύθησα την παράσταση με τη Νένα Μεντή και πραγματικά η υποκριτική της ικανότητα με καθήλωσε. Συγκλονιστική ερμηνεία. Να μη χορταίνεις να βλέπεις αλήθεια! Την αλήθεια που προσπάθησε να μας μεταδώσει ο Δάσκαλος. Είναι μια παράσταση που αξίζει τον κόπο.
Α και όσοι βρεθείτε στην πρωτεύουσα επικοινωνήστε με τους Αθηναίους για να τα πούμε. Μη νομίζετε και εμείς θέλουμε το ξεκούνημά μας. Δεν είναι μόνο η απόσταση εχθρός των προσωπικών επαφών αλλά και η καθημερινότητα που μας παρασύρει.
Τα φιλιά μου σε όλους σας!

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

sunday smile


Φορεστε σήμερα ένα χαμόγελο Κυριακής και βγείτε!

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

ΕΥΧΕΣ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΚΑΤΕΡΙΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΜΑΣ!!!

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

Ημερίδα

Καλημέρα σε όλους,
Διάβασα στην ιστοσελίδα του Δικτύου πληροφορίες για την Ημερίδα που διοργανώνεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου στην Εκπαίδευση το Σάββατο, 29/11 στις 9.30πμ στην Πλάκα.

http://www.theatroedu.gr/main/index.php?option=com_content&task=view&id=1445&Itemid=1

Κάποιοι θα είμαστε εκεί. Για όσους τα καταφέρουν να παρευρεθούν θα χαρώ πολύ πολύ να τα πούμε από κοντά.
Φιλιά!!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Who is who?

Τις επόμενες μέρες ξεκινά το καινούριο quiz. Αν θέλετε και εσείς να γίνετε διάσημοι, δεν έχετε παρά να μας στείλετε φωτογραφία/-ίες σας.


Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008


Χάπι μπερθντευ μικρή Μαιρούλα!!!

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2008

Σητείας θυμαρίσιο

Βρήκα βιντεάκια για την ταινία 1900 που δεν έχω δει, μέχρι να έρθει η Δευτέρα να πάω στο κλαμπ να πάρω την ταινία και στο σοπ να πάρω το βιβλίο.Διάλεξα την πιο μελιστάλαχτη σκηνή, η οποία μάλιστα είναι από τις μελισταλαχτότερες μελιστάλαχτες που έχω δει.Μπορεί και η μελισταλαχτοτερότερη...Τώρα θα μου πείτε οι μελιστάλαχτες αρέσουν πάντα στις γυναίκες αλλά όχι.Μελιστάλαχτη από μελιστάλαχτη να ξέρετε έχει διαφορά. Ίσως έχει να κάνει... τί να πω..Με την ποιότητα του μελιού...Και η συγκεκριμένη είναι πάω στοίχημα οπωσδήποτε μα οπωσδήποτε από μέλι θυμαρίσιο.Σητείας βεβαίως.Κι έτσι λόγω της γνησιότητας του μελιού αρέσει θαρρώ σε όλους.Άντρες γυναίκες.Εξυπνάδες πρωί πρωί θα μου πείτε...Δίκιο...Σας αφήνω να κάνετε μιά βουτιά στο μέλι παιδάκια... Πατήστε όποιος θέλει στο you tube-legend of 1900-playing love γιατί απέτυχα να το ανεβάσω.Σορι!

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

Ανάμεσα στους τοίχους


Παιδιά, έχετε δει τη γαλλική ταινία του Λοράν Καντέ "Ανάμεσα στους τοίχους"; Πώς σας φάνηκε; Πόσο μοιάζει η γαλλική πραγματικότητα με την ελληνική; Ως δάσκαλοι κάνουμε ανάλογα λάθη και πώς τα διαχειριζόμαστε; Πού εντοπίζετε τη δύναμη της ταινίας; Δεν θα ήταν άσχημα να το συζητήσουμε λιγάκι.

Παρεμπιπτόντως: Τι θα λέγατε να δημιουργήσουμε μια λίστα με ταινίες, θεατρικά έργα, λογοτεχνικά έργα, μουσικές κλπ. με θέμα: ο δάσκαλος, ο μαθητής, το σχολείο; Η Μαίρη άλλη μια φορά μας ενέπνευσε. Θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε το θέμα και να αποτελέσει ένα ειδικό αφιέρωμα περιοδικού ή μέρος του Blog ή ... Όλες οι προτάσεις και αντιπροτάσεις ευπρόσδεκτες. Δεν υπάρχει πίεση. Θα μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε σε πρώτο επίπεδο τίτλους και στη συνέχεια να επιλέξουμε αποσπάσματα. Τέλος, θα μπορούσαμε να .... (φτάνει μέχρι εδώ). Όσοι ενδιαφέρεστε δηλώστε το για να το οργανώσουμε καλύτερα.

Α! μην το ξεχάσω. Με τις νηπιακές σας φωτογραφίες που θα μου στέλνατε τι γίνεται; Μέχρι στιγμής λίγοι έχουν ανταποκριθεί. Θα περιμένω μέχρι τις 15 Νοέμβρη (δηλαδή ακόμη 7 μέρες) και μετά... πάει, χάσατε την ευκαιρία.

Χρόνια πολλά Αγγελικούλα!!!

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2008

Θεατρικές και άλλες Προτάσεις

Φίλοι Αθηναίοι και λοιποί συμπατριώτες, δεν θα ήταν καλό να σημειώνουμε ό,τι καλό τρέχει στη μεγάλη και τις μικρές μας πόλεις; Τι καλό είδατε, ακούσατε κλπ. τελευταία; Έχετε κάτι να προετείνετε; Ας πούμε, τι θα προτείνατε για το απόγευμα ή το βράδυ της Παρασκευής ή του Σαββάτου; Μήπως είναι κι αυτός ένας τρόπος να πούμε πράγματα που δηλώνουν ποιοι είμαστε και τι αγαπάμε;

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

ALESSANDRO BARICCO - ΧΙΛΙΑΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ

Σ’ αυτό το μικρό αφήγημα, ο τορινέζος συγγραφέας γράφει με λιτότητα και σεβασμό για την ζωή του ΝΤΑΝΥ ΜΠΟΥΝΤΜΑΝ ΤΙ ΝΤΙ ΛΕΜΟΝ "ΧΙΛΙΑΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ" μεγάλου πιανίστα, που γεννήθηκε και έζησε και έπαιξε πάνω στο Ατμόπλοιο ΒΙΡΤΖΙΝΙΑΝ στα χρόνια του μεσοπολέμου. Γεννήθηκε πάνω στο πλοίο το 1900 γι’ αυτό και τον φώναζαν Χιλιαεννιακόσια. Δεν κατέβηκε ποτέ απ’ το πλοίο. Διαβάστε τον τελευταίο μονόλογο...

...
Όλη εκείνη η πολιτεία...δεν έβλεπες ούτε που τελείωνε...
Το τέλος παρακαλώ, θα μπορούσαμε να δούμε το τέλος; Κι ο θόρυβος.
Πάνω σ' εκείνη την αναθεματισμένη τη σκάλα... ήταν τόσο όμορφα όλα... κι εγώ ήμουνα σπουδαίος μ'εκείνο το παλτό, έκανα στράκες, ήταν σίγουρο ότι θα κατέβαινα, κανένα πρόβλημα δεν υπήρχε
Με το γαλάζιο μου καπέλο
Πρώτο σκαλοπάτι, δεύτερο σκαλοπάτι, τρίτο σκαλοπάτι
Δεν είναι αυτό που είδα που με σταμάτησε
Είναι αυτό που δεν είδα
Το αναζήτησα μα δεν υπήρχε, σε όλη εκείνη την ατελείωτη πόλη, υπήρχαν τα πάντα, εκτός
Όλα υπήρχαν
Το μόνο που δεν υπήρχε ήταν το τέλος. Εκείνο που δεν είδα ήταν που τελείωναν όλ' αυτά. Το τέλος του κόσμου
Σκέψου λοιπόν τώρα: ένα πιάνο. Τα πλήκτρα ξεκινούν κάπου. Και τελειώνουν κάπου. Ξέρεις ότι είναι ογδονταοκτώ, κανείς δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει. Δεν είναι ατελείωτα αυτά. Εσύ είσαι ατελείωτος, και πάνω σ'αυτά τα πλήκτρα, είναι ατελείωτη και η μουσική που μπορείς να φτιάξεις. Αυτά είναι ογδονταοκτώ. Εσύ είσαι ατελείωτος. Αυτό μου αρέσει εμένα. Αυτό μπορεί να το ζήσει κανείς.
Αν εγώ κατέβω εκείνη τη σκάλα, και μπροστά μου ξεδιπλωθεί ένα κλαβιέ με εκατομμύρια πλήκτρα, εκατομμύρια και δισεκατομμύρια, που δεν τελειώνουν ποτέ, κι αυτή είναι η αληθινή πραγματικότητα, ότι δεν τελειώνουν ποτέ κι ότι εκείνο το κλαβιέ είναι ατελείωτο, τότε
Σ'εκείνο το κλαβιέ δεν υπάρχει μουσική που μπορείς να παίξεις. Κάθεσαι σε λάθος σκαμνάκι: εκείνο είναι το πιάνο όπου παίζει ο Θεός
Χριστέ μου, μα να έβλεπες τους δρόμους
Μόνο τους δρόμους να έβλεπες, ήτανε χιλιάδες, πως τα καταφέρνετε εσείς εκεί πέρα να διαλέξετε
Να διαλέξετε μια γυναίκα
Ένα σπίτι, ένα οικόπεδο δικό σας, ένα τοπίο για να κοιτάξετε, έναν τρόπο για να πεθαίνετε
Με όλον τον κόσμο
Όλο εκείνο τον κόσμο από πάνω σας, που δεν ξέρετε καν που τελειώνει
Και πόσος είναι
Δεν φοβόσαστε ποτέ, εσείς ότι θα γίνετε χίλια κομμάτια μόνο και μόνο αν τη συλλογιστείτε, αυτή την απεραντοσύνη, μόνο αν τη συλλογιστείτε; Αν τη ζήσετε...
Εγώ γεννήθηκα πάνω σ'αυτό το πλοίο. Κι από δω περνούσε ο κόσμος, αλλά δυο χιλιάδες άτομα τη φορά. Κι εδώ έβλεπες επιθυμίες, όχι όμως περισσότερες απ' όσες χωρούσαν ανάμεσα σε μια πλώρη και σε μια πρύμνη. Έπαιζες την ευτυχία σου, πάνω σ' ένα κλαβιέ που δεν ήταν ατελείωτο.
Έτσι έμαθα εγώ. Όσο για τη γη, αυτή είναι ένα καράβι πολύ μεγάλο για μένα. Ειν' ένα ταξίδι πολύ μακρύ. Είναι μια γυναίκα πολύ όμορφη. Είναι ένα άρωμα πολύ δυνατό. Είναι μια μουσική που δεν ξέρω να παίζω.
Με συγχωρείτε. Αλλά δεν θα κατέβω. Αφήστε με να γυρίσω πίσω.
Σας παρακαλώ
Προσπάθησε τώρα να καταλάβεις, αν μπορείς
Όλος εκείνος ο κόσμος μέσα στα μάτια
Τρομακτικός μα και όμορφος
Υπερβολικά όμορφος
Κι ο τρόμος που με ξαναγύριζε πίσω
Στο καράβι, ξανά και για πάντα
Μικρό καράβι
Εκείνος ο κόσμος μέσα στα μάτια, κάθε νύχτα ξανά
Φαντάσματα
Μπορεί και να πεθάνεις, αν τ'αφήσεις να κάνουν τα δικά τους
Η λαχτάρα να κατέβω
Ο τρόμος να το τολμήσω
Τρελαίνεσαι έτσι
Κάτι πρέπει να κάνει κανείς κι εγώ το έκανα
Πρώτα το φαντάστηκα
Μετά το έκανα
Κάθε μέρα, για χρόνια ολόκληρα
Δώδεκα χρόνια
Δισεκατομμύρια στιγμές
Μια κίνηση αόρατη, αργή
Εγώ, που δε στάθηκα ικανός να κατέβω από τούτο το καράβι, για να σωθώ, κατέβηκα απ' τη ζωή μου.
Σκαλι σκαλί. Κάθε σκαλοπάτι και μια επιθυμία. Κάθε βήμα, μια επιθυμία που της έλεγα αντίο.
Δεν είμαι τρελός, αδερφέ μου. Δεν είμαστε τρελοί, όταν βρίσκουμε έναν τρόπο να σωθούμε. Είμαστε παμπόνηροι σαν τα πεινασμένα ζώα. Καμιά σχέση με τρέλα. Πρόκειται για μεγαλοφυϊα. Για γεωμετρία. Για τελειότητα. Οι επιθυμίες μου ξέσκιζαν την ψυχή. Θα μπορούσα να τις ζήσω, μα δεν τα κατάφερα.
Γι'αυτό τις μάγεψα.
Και μια μια τις άφησα πίσω μου. Γεωμετρία. Άψογη δουλειά. Όλες τις γυναίκες του κόσμου τις μάγεψα παίζοντας μια ολόκληρη νύχτα για μια γυναίκα, μία, με δέρμα διάφανο, με χέρια γυμνά από κοσμήματα, με γάμπες κομψές, το κεφάλι της κυμάτιζε στον ήχο της μουσικής μου, χωρίς ουτ' ένα χαμόγελο, χωρίς να παίρνει το βλέμμα της στιγμή, μια νύχτα ολόκληρη, κι όταν σηκώθηκε δεν ήταν εκείνη που έβγαινε απ' τη ζωή μου, ήταν όλες οι γυναίκες του κόσμου μαζί.
Τους πατεράδες, μια και πατέρας δεν θα γίνω ποτέ, τους μάγεψα παρακολουθώντας ένα μωρό να πεθαίνει, για μέρες, καθισμένος στο πλάι του, χωρίς να χάσω τίποτα από κείνο το τρομακτικό πανέμορφο θέαμα, ήθελα να είμαι το τελευταίο πράγμα που θα έβλεπε στον κόσμο, κι όταν έφυγε, κοιτάζοντάς με στα μάτια, δεν ήταν εκείνο που έφυγε, μα όλοι οι γιοί που δεν απόκτησα ποτέ μου.
Τη γη, που ήταν γη δική μου, σε κάποιο σημείο του κόσμου, τη μάγεψα ακούγοντας το τραγούδι κάποιου που ερχόταν απ' το Βορρά, τον άκουγες κι έβλεπες, έβλεπες την κοιλάδα, τα βουνά τριγύρω, το ποτάμι να κατηφορίζει αργά, το χιόνι το χειμώνα, τους λύκους τη νύχτα, κι όταν εκείνος ο άνθρωπος τελείωσε το τραγούδι του, τελείωσε και η γη μου μαζί, για πάντα, όπου κι αν βρισκόταν.
Τους φίλους που λαχτάρησα τους μάγεψα παίζοντας για σένα και μαζί με σένα. Εκείνη τη νύχτα, στο ύφος σου, στα μάτια σου, εγώ τους είδα όλους, κι όταν έφυγες εσύ, τους πήρες όλους μαζί σου.
Αποχαιρέτησα το μεγαλείο, όταν είδα τα τεράστια παγόβουνα στη θάλασσα του Βορρά να γκρεμίζονται, νικημένα απ' τη ζέστη, είπα αντίο στα θαύματα, όταν είδα ανθρώπους κατασακατεμένους απ' τον πόλεμο να γελάνε, είπα αντίο στο θυμό, όταν είδα να γεμίζουν με δυναμίτη αυτό το καράβι, είπα αντίο στη μουσική, στη μουσική μου, τη μέρα που κατάφερα να την κλείσω ολόκληρη μέσα σε μια και μοναδική στιγμιαία νότα, και είπα αντίο στη χαρά, μαγεύοντάς την, όταν σε είδα να έρχεσαι εδώ.
Δεν είναι τρέλα αδερφέ μου. Είναι γεωμετρία. Αληθινή γλυπτική. Εγώ αφόπλισα τη δυστυχία. Φυγάδευσα τη ζωή μου μακριά απ' τις επιθυμίες μου. Αν μπορούσες να ξανατραβήξεις εσύ το δρόμο το δικό μου, θα τις συναντούσες τη μία μετά την άλλη, μαγεμένες, ακίνητες, σταματημένες εκεί για πάντα, να σημαδεύουν τη ρότα αυτού του παράξενου ταξιδιού, που σε κανέναν άλλο εκτός από σένα δεν έχω ποτέ διηγηθεί...

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Ανακοινώσεις της Α΄ μεγάλης Σύναξης

Αγαπημένοι μου Σπετσιωκαταλειφάκηδες,
αρχικά πρέπει να ομολογήσω τη χαρά μου που σας είδα κι είστε όλοι καλά κι ωραίοι. Για όσους δεν μπορέσατε να είστε μαζί μας, δεν πειράζει, εμείς σας μνημονέψαμε και ελπίζουμε στην επόμενη συνάντηση να ξαναβρεθούμε.
Μετά από πολλές διαβουλεύσεις καταλήξαμε σε βαρυσήμαντες αποφάσεις για το μέλλον της Αδελφότητάς μας. Μεταξύ άλλων προέχει αυτή τη στιγμή:
  1. Να αποστείλετε όλοι μια νηπιακή σας φωτογραφία (ως 6 ετών και όχι άσεμνη) σε ψηφιακή μορφή στο προσωπικό μου e-mail (gar.apost@gmail.com) ή ταχυδρομικά στη διεύθυνσή μου (Γιώργος Αποστολίδης - Γ. Βιζυηνού 27 - 62124 Σέρρες). Προσοχή: Μην την αναρτήσετε στο blog. Τελική αποστολή μέχρι 15 Νοεμβρίου. H συγκεκριμένη δράση εντάσσεται στο πλαίσιο Ανανέωσης και Εμπλουτισμού του Ιστολογίου μας.
  2. Στο ίδιο πλαίσιο Ανανέωσης και Εμπλουτισμού του Ιστολογίου μας εντάσσεται και η πρόσκληση σε όλους για α) ενεργοποίηση της φαντασίας με το σύνθημα: "Αναρτήστε κάτι και ξαφνιάστε μας ή -έστω- εντυπωσιάστε μας!" β) ενημέρωσή μας με το σύνθημα: "Για φέτος σχεδιάζουμε να ..." ή "με την ομάδα μας ξεκινήσαμε να ..." ή " Για τη φετινή χρονιά σκέφτομαι να ...", γ) διαμοιρασμό ωραίων στιγμών, ψυχαγωγίας, περαιτέρω αλληλογνωριμίας και ό,τι άλλο θέλετε του τύπου "Η Μαίρη σας αφιερώνει αυτό το videάκι, αυτό το τραγουδάκι κλπ."
  3. Παρεμπιπτόντως η Μαίρη ανέλαβε μια μεγάλη επιχείρηση: αυτή της διοργάνωσης της επόμενης Σπετσιάδας με πρωθιερέα τον δάσκαλο Δ.Κ. Ας συνδράμουμε όλοι στο έργο της.
  4. Α! Μην το ξεχάσω. 1ον. Απαγορεύεται ρητώς κάθε κριτική για την παράσταση που παρακολουθήσαμε. Στο έρωτα δεν χωράνε σχόλια. Μετά τον έρωτα, μπορεί!
  5. Α! Μην το ξεχάσω. 2ον. Έκκληση θερμή και επείγουσα: Ας δείξουμε την αγάπη μας και την ευγνωμοσύνη μας στη Μαίρη την Καλδή για όλα τα καλά που, φανερά ή έμμεσα και σιωπηλά, άοκνα μας χαρίζει.

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2008

Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008

Το εργαστήρι της Dorothy Heathcote

Η καλή μας Μαίρη Καλδή, ηθική αυτουργός του δικού μας ιστολογίου, έχει δημιουργήσει ένα blog και για το εργαστήριο της Dorothy Heathcote: http://heathcotespetses2008.blogspot.com

Φίλοι μου, αν έχετε κάτι καλό να προτείνετε, μην διστάζετε. Απλώς, αναρτήστε το!

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Σεμιναριακά μαθήματα βιωματικής θεατρικής παιδείας

Κάτι ενδιαφέρον για αυτούς που ζουν στην Αθήνα:

http://www.sch.gr/portal/media-type/html/language/el/page/default.psml/js_pane/7000,710?jump=8253

http://www.cc.uoa.gr/ptde/etl_second.htm

Την καλησπέρα μου σε όλους. Σας διαβάζω καθημερινά και ταξιδεύω μαζί σας. Θα τα πούμε στην Αθήνα...

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

"Εθνικη Σπετσων γεια σας"

"Εθνική Ελλάδος" γειά σας και χαρά σας. Κατ' αρχήν, τις ευχές μου για υγεία κ δύναμη για την καινούρια σχολική χρονιά. Άργησα να γράψω, γιατί όπως θα θυμόσαστε είχα δηλώσει σε μια άσκηση ότι μισώ τον υπολογιστή και έπρεπε κάποιος να με βοηθήσει. Αλλά για πάρτη σας "ρε", για την αλήθεια σας "ρε παιχταράδες" θα γίνω και καλή μαθήτρια. Διάβασα τον ενθουσιασμό σας. Λοιπόν! Έχω κάνει χιλιάδες σεμινάρια, θα κάνω άλλα τόσα, αλλά εδώ οι συμπτώσεις ήταν συγκλονιστικές και από το δάσκαλο και από τους μαθητές. Λατρεύαμε την αλήθεια, την αλήθεια που ξέρουμε όλοι πως πονάει και πόσο την αποφεύγουμε, αλλά όλοι εμείς κάνοντας μια μυστική συμφωνία ο καθένας με τον εαυτό του, δε λακίσαμε και απόδειξη ο τελευταίος κύκλος με το κλάμα και τις εξομολογήσεις. Θέλαμε να συμβεί αυτό, το δείξαν οι αντοχές μας και το κατορθώσαμε να γίνουμε ο εαυτός μας, αφήνοντας την παραμυθιστορία χωρίς να κάνουμε ανακωχή. Γιατί όλοι είχαν βάλει όρια και καταργήθηκαν με τις κατάλληλες παρεμβάσεις. Τα ανόητα πρέπει και δεν μπορώ όπως είπε και ο δάσκαλος που καταργούν την αλήθεια και τα πάνω απ' όλα θέλω μας. Η μαγεία των συμπτώσεων λοιπόν που προσωπικά τις λατρεύω. 27 άνθρωποι εντοπίσαμε την γνώση που πάντα παρακαλάμε να μην έρθει πολύ αργά, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν, να φεύγουν και μετά να υποφέρουν. Τελικά αυτό το πάνω απ' όλα θέλω μας είναι το σημαντικότερο. Λένε πως το τρελαμένο φίδι μόνο ο αυλός τκ βγαζει απο το καλάθι, το ιδιο και αυτά που κρύβονται μέσα σ' ένα τρελαμένο μυαλό. Ο δάσκαλος λοιπόν ξεπέρασε τον ίδιο το δάσκαλο και μεις ψάξαμε με τρέλα στα πάνω απ' όλα θέλω μας. Και έτσι καταφέραμε πάνω στο καράβι του Άμλετ να καμαρώσουμε το φως που είχαμε στην καρδιά μας. Μην επιλέξετε θέση μέσα στο "γήπεδο" μπορούμε σ' όλες, γιατί θέλουμε. Γιατί εντοπίσαμε τη γνώση, γιατί ακούσαμε τον ήχο του αυλού, γιατί είχαμε αντοχές, γιατί σκύψαμε στα θέλω μας και γίναμε ο εαυτός μας, γιατί δεν κάναμε ανακωχή, γιατί καταργήσαμε τα όρια δεχόμενα με μεγάλη χαρά τις παρεμβάσεις. Σας σκέφτομαι, πάντα θα το κάνω και ξέρω πως πολύ σύντομα θα ξανανταμώσουμε. Την αγάπη μου και τα φιλιά μου! Σόνια. (Μάγκες τα καταφερα. Σας το χρωστάω)

Eκ μέρους του κυρίου Λουίτζι...

"...Ένα έργο δεν οικοδομείται σαν μία λογική αλυσίδα συλλογισμών, στην οποία μπορούμε να προσθέσουμε και μερικά στολίδια επιτήδεια διαλεγμένα.
...Η τέχνη είναι ζωή, όχι μία αλυσίδα από ιδέες. Η τέχνη πεθαίνει όταν στηρίζεται σε μία αφηρημένη ιδέα, ή σε ένα περιστατικό, όταν ο συγγραφέας διαλέγει από πριν, συνειδητά και εκ προμελέτης θα έλεγα, τις εικόνες και τους διαλόγους που θα χρησιμεύσουν σαν σύμβολα κάποιου λίγο-πολύ φιλοσοφικού συμπεράσματος. Το έργο δεν δημιουργεί ανθρώπους, οι άνθρωποι δημιουργούν έργο. Πρώτη και βασική προυπόθεση είναι οι άνθρωποι. Ανεξάρτητοι, ζωντανοί, αποκολλημένοι από τον συγγραφέα τους και όχι πιόνια του. Με αυτούς και μέσα απ΄αυτούς, θα προβάλλει η ιδέα του έργου.
...Το καλλιτεχνικό αυτό θαύμα μπορεί να επιτελεστεί μόνον αν ο συγγραφέας βρει λέξεις που προκαλούν και προωθούν τη δράση, λέξεις ζωντανές που να κινούνται, εκφράσεις άμεσες, αδιάρρηκτα δεμένες με τη δράση, φράσεις ευθύβολα διαλεγμένες που να προσδιορίζουν και να επιβεβαιώνουν την ταυτότητα του θεατρικού ήρωα που τις εκφέρει, που να είναι αναντικατάστατες και που να ανήκουν σε έναν συγκεκριμένο θεατρικό ήρωα, σε μία κατάσταση. Με λίγα λόγια, λέξεις, εκφράσεις, φράσεις που είναι αδύνατο να επινοηθούν ερήμην του ήρωα, αλλά που γεννήθηκαν όταν ο συγγραφέας ταυτίστηκε με τον ήρωά του αυτόν σε σημείο που να τον βλέπει όπως ο ίδιος ο ήρωας βλέπει τον εαυτό του".
Τον κάλεσα το πρωί για καφέ-έφυγε τώρα-πάει 11:00...Ευχαριστήθηκα πολύ την κουβέντα μας...Κουβέντα τώρα... Ξέρετε..αυτός μιλούσε κι εγω άκουγα...Αλλά κι εγώ μίλησα..Είπα "Καλημέρα κύριε Πιραντέλλο", μου είπε να μου μιλάς στον ενικό κι έτσι στο τέλος του είπα και"Αντίο κύριε Λουίτζι.Να ξανάρθετε.Θα σας περιμένω!
Μου άρεσαν όσα διάβασα, τα συνέδεσα με το κομμάτι 'δράση' του δασκάλου και σκέφτηκα να τα μεταφέρω.Καλή Κυριακή σε όλους!