Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Τι γίνεται ρε παιδιά;

Έχουν περάσει δέκα ολόκληρες μέρες από τότε που επιστρέψαμε από το πανάκριβο νησί. Τώρα καταλαβαίνω γιατί το λένε ΣΠΕΤΣΕΣ. Γιατί αν μείνεις πολύ καιρό σου τρώνε και τις ΠΕΤΣΕΣ οι φούστηδες. Δέκα μέρες και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να σκεφτούμε ή να μιλήσουμε για την εμπειρία μας εκεί. Δέκα μέρες και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τα πρόσωπα όλων περνάνε από μπροστά μου μέσα στο δωμάτιο. Μου αρέσει αυτό που γίνεται αρκεί να μην αφήνετε σκουπίδια φεύγοντας. Έχω την εντύπωση ότι μεθαύριο θα πάτε στα σχολεία και για πρώτο μάθημα γνωριμίας θα βάλετε τα παιδιά σε έναν κύκλο και θα τα ταράξετε στα εσώψυχα. Έχω την εντύπωση ότι θα πηγαίνουν οι ασθενείς στην Ειρήνη κι αντί να λένε τα προβλήματά τους, θα ακούνε την ίδια να μιλάει για το δικό της βίωμα. Η Μαρία στην Τράπεζα θα κάνει ολόκληρη διαφημιστική καμπάνια αξιοποιώντας όλους εμάς και να μου το θυμηθείτε, από του χρόνου η MILENIOUM θα δίνει και ΣΠΕΤΣΟΔΑΝΕΙΟ.
Νομίζω πως πρέπει να ξεκολήσουμε από αυτό ώστε να μπορέσουμε να φιλτράρουμε τα δεδομένα. Εγώ ακόμα δεν το έχω κάνει και δεν ξέρω αν θα βρώ τον χρόνο και την άνεση να το κάνω.
ΥΓ. Έρχεστε που έρχεστε επίσκεψη κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. Τρόπους δεν έχετε; ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ ΜΕ ΑΔΕΙΑ ΧΕΡΙΑ; Φιλιά πολλά σε όλους.

6 σχόλια:

Γιώργος Μάρδας είπε...

Είδες λοιπόν κάτι πράματα ; Έτσι είναι μεγάλε μου. Ναι, αυτή η παραμονή στις Σπέτσες μας στοιχείωσε. Ναι, έχεις δίκιο να είσαι απαιτητικός. Και μάλιστα όταν σου καταθέτουν τόσα λόγια, και μάλιστα λόγια καρδιάς και σπουδαία. Ειδικά όταν ξέρεις ότι είναι δυσεύρετα και υποψιάζεσαι ότι είναι και ειλικρινή. Ε. λοιπόν πότε θα έρθω βεγγέρα; Άνοιξες και μας περιμένεις;
Συμφωνώ και γω για αυτή την "απόσταση". Χρειάζεται στα πράγματα, είναι το επόμενο βήμα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάς ό,τι έχει συμβεί, ότι διαγράφεις. Σκέφτεσαι, ζυγίζεις με γνώμονα την καρδιά, τα συναισθήματα, αξιολογείς
και παραμένεις ανοικτός, εκεί, για τους άλλους. Όσο μπορείς, όσο αντέχεις.
Τι γλυκό του κουταλιού τρως; Χαιρετισμούς στην Δώρα

Mary Kaldi είπε...

γεια σας παιδιά,
Ναι, την πρώτη μέρα στο σχολείο θα βάλω τα παιδιά σε κυκλο και θα μάθω πολλά πράγματα για αυτά.
Και θα τους ρωτήσω πράγματα προσωπικά.
Ήταν πολύ σημαντική αυτου του ειδους η αρχή καθόρισε πολύ τη συνέχεια.
Τα λουκούμια τα βρήκατε εκείνο το πρωί; Δεν σας ξυπνήσαμε για να κοιμηθείτε περισσότερο!
φιλια

Χρήστος Τσίρκας είπε...

Μαίρη κακώς δεν μας ξυπνήσατε. Να ξέρεις ότι στεναχωρέθηκα που φύγατε χωρίς να χαιρετηθούμε. ΠΟΙΑ ΓΛΥΚΑ ΑΦΗΣΕΣ; ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΡΑΜΕ...Λες να χάλασαν; Προλαβαίνω να πάω να τα πάρω;
Μαίρη, κανόνισε. Μην αρχίσεις τα προσωπικά με τα παιδιά στον κύκλο και προς Θεού μην τα ζητήσεις να κάνουνε μία προσωπική τους στιγμή...

Αγγελική Νικολού είπε...

Γειά σου Χρήστο. Το χούμιορ σου όπως ξέρεις είναι φοβερό!!!
Περιμένω τη συνέχεια...
Και φυσικά ευχαριστώ για τις φωτογραφίες.
ΥΓ:Δωράκι γειααα!!!

Κατερίνα Αλεξιάδη είπε...

Χρήστο, κι εμείς στενοχωρηθήκαμε που δεν σας αποχαιρετήσαμε, αλλά θεωρήσαμε ότι ήταν πιο σημαντικό να κοιμηθείτε... Εξάλλου δεν χανόμαστε όπως βλέπεις...
πολλά φιλιά στη Δώρα

florentia είπε...

Αχ, Χρήστο, πώς θα σου ξεπληρώσω αυτή τη θετική ενέργεια που σκορπάς;
Τη φωτογραφία που κοιμάμαι θα μπορούσες να την παραλείψεις(:-)...αλλά καλύτερα έτσι, γίνονται οι στιγμές εκείνες πιο κοντινές, ζωντανεύουν ξανά. Που να πάρει, προσπαθώ να κρατήσω απόσταση, τα καταφέρνω για 4- 5 ώρες, καλά δεν είναι;
Μου λείπετε όλοι. Και κάθε φορά που η εικόνα σας γίνεται πιο ανάγλυφη νιώθω κάτι μέσα μου να ανοίγει κι όλα γύρω μου γίνονται άξαφνα απλά κι ωραία.
Μαρία, θα θελα να είμαι κι εγώ στο Μοναστηράκι, το ξέρεις. Να περάσετε καλά! Φιλιά πολλά σε όλους!