Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

"Εθνικη Σπετσων γεια σας"

"Εθνική Ελλάδος" γειά σας και χαρά σας. Κατ' αρχήν, τις ευχές μου για υγεία κ δύναμη για την καινούρια σχολική χρονιά. Άργησα να γράψω, γιατί όπως θα θυμόσαστε είχα δηλώσει σε μια άσκηση ότι μισώ τον υπολογιστή και έπρεπε κάποιος να με βοηθήσει. Αλλά για πάρτη σας "ρε", για την αλήθεια σας "ρε παιχταράδες" θα γίνω και καλή μαθήτρια. Διάβασα τον ενθουσιασμό σας. Λοιπόν! Έχω κάνει χιλιάδες σεμινάρια, θα κάνω άλλα τόσα, αλλά εδώ οι συμπτώσεις ήταν συγκλονιστικές και από το δάσκαλο και από τους μαθητές. Λατρεύαμε την αλήθεια, την αλήθεια που ξέρουμε όλοι πως πονάει και πόσο την αποφεύγουμε, αλλά όλοι εμείς κάνοντας μια μυστική συμφωνία ο καθένας με τον εαυτό του, δε λακίσαμε και απόδειξη ο τελευταίος κύκλος με το κλάμα και τις εξομολογήσεις. Θέλαμε να συμβεί αυτό, το δείξαν οι αντοχές μας και το κατορθώσαμε να γίνουμε ο εαυτός μας, αφήνοντας την παραμυθιστορία χωρίς να κάνουμε ανακωχή. Γιατί όλοι είχαν βάλει όρια και καταργήθηκαν με τις κατάλληλες παρεμβάσεις. Τα ανόητα πρέπει και δεν μπορώ όπως είπε και ο δάσκαλος που καταργούν την αλήθεια και τα πάνω απ' όλα θέλω μας. Η μαγεία των συμπτώσεων λοιπόν που προσωπικά τις λατρεύω. 27 άνθρωποι εντοπίσαμε την γνώση που πάντα παρακαλάμε να μην έρθει πολύ αργά, αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό κάνουν, να φεύγουν και μετά να υποφέρουν. Τελικά αυτό το πάνω απ' όλα θέλω μας είναι το σημαντικότερο. Λένε πως το τρελαμένο φίδι μόνο ο αυλός τκ βγαζει απο το καλάθι, το ιδιο και αυτά που κρύβονται μέσα σ' ένα τρελαμένο μυαλό. Ο δάσκαλος λοιπόν ξεπέρασε τον ίδιο το δάσκαλο και μεις ψάξαμε με τρέλα στα πάνω απ' όλα θέλω μας. Και έτσι καταφέραμε πάνω στο καράβι του Άμλετ να καμαρώσουμε το φως που είχαμε στην καρδιά μας. Μην επιλέξετε θέση μέσα στο "γήπεδο" μπορούμε σ' όλες, γιατί θέλουμε. Γιατί εντοπίσαμε τη γνώση, γιατί ακούσαμε τον ήχο του αυλού, γιατί είχαμε αντοχές, γιατί σκύψαμε στα θέλω μας και γίναμε ο εαυτός μας, γιατί δεν κάναμε ανακωχή, γιατί καταργήσαμε τα όρια δεχόμενα με μεγάλη χαρά τις παρεμβάσεις. Σας σκέφτομαι, πάντα θα το κάνω και ξέρω πως πολύ σύντομα θα ξανανταμώσουμε. Την αγάπη μου και τα φιλιά μου! Σόνια. (Μάγκες τα καταφερα. Σας το χρωστάω)

11 σχόλια:

νελλη είπε...

Eπιτέλους η Θεσσαλονίκη έδωσε σημεία ζωής!Καλώς την!

Γιώργος Αποστολίδης είπε...

Αγαπητή Σόνια, σε θυμάμαι με το αστείρευτό σου κέφι, τη ζωντάνια, τα φωτεινά σου μάτια, την προφορά του βορρά, και τη δροσιά του Βαρδάρη. Σε θυμάμαι στις χαρές και τις δυσκολίες, τις στιγμές εκείνες που, ακόμα κι όταν δάκρυζες, είχες μια μεγάλη καρδιά και το πάλευες παλικαρίσια. Το κείμενό σου είναι πολύ δυνατό και σου βγάζω το καπέλο (Πλάκα-πλάκα η ομάδα μας διαθέτει μεγάλα συγγραφικά ταλέντα. Μήπως θα πρέπει να προετοιμάσουμε κάποιο συλλογικό σύγγραμα;). Σόνια, δεν ξέρω αν είμαστε "παιχταράδες", γιατί οι εκεί συνθήκες ήταν ιδεατές, σχεδόν θερμοκηπίου. Αν είμαστε "παίχτες" φαίνεται καθημερινά, στη δουλειά, στην προσωπική μας ζωή, στις επιλογές μας. Μακάρι να τα βγάζουμε πέρα με αξιοπρέπεια και, αν γίνεται, με καλές σπορές. Από σένα πάντως περιμένουμε πολλά. Έχεις αποδείξει τις ικανότητές σου και περιμένουμε τα επόμενά σου τολμήματα. Εν αναμονή, λοιπόν.

Μαρία Ψαριανού είπε...

Που είσαι βρε Σόνια μου! Μας έλειψες πολύ και το καταλάβα από τη χαρά που πήρα διαβάζοντας το μήνυμά σου.
Άντε κάνε μια προσπάθεια και έλα Αθήνα!
Τώρα που βρήκες τον τρόπο με τον υπολογιστή... μη χανόμαστε!!
Φιλιά χχχ

Έλενα Χασαλεύρη είπε...

Γεια σου Σόνια! Είναι σα να σε βλέπω μπροστά μου! Δυνατή, ζωντανή, αυθόρμητη, εκρηκτική!
Σας περιμένουμε στην Αθήνα!
Φιλιά

miranta είπε...

…Και εκεί που είχα αρχίσει ν’ απογοητεύομαι πως η Θεσσαλονίκη μας ξέχασε να σου που την Κυριακή η «Εθνική Ελλάδος» δηλώνει δυναμικά τη παρουσία της στην ηλεκτρονική μας παρεούλα!
Καλωσήρθες Σόνια που κατάφερες να με κάνεις να ξαναμπώ στον τελευταίο κύκλο για άλλη μια φορά …και να ξανακλάψω για άλλη μια φορά …και να λυτρωθώ για άλλη μια φορά μέσα από τα υγρά σας μάτια.
Σ’ευχαριστώ Σόνια που μου έδωσες την ευκαιρία με την δυνατή σου πένα να καταφέρω να ξανανέβω πάνω στο καράβι του Άμλετ και να ταξιδέψω ξανά στην αλήθεια που πονά αλλά και λυτρώνει.
Σ’ευχαριστώ Σόνια που με βοήθησες πάλι να λουστώ στο φως της ψυχής σας. Σ’αυτό το φως που μας έκανε όλους να λάμψουμε και να δείχνουμε ομορφότεροι. Είναι αλήθεια πως όσο απομακρυνόμαστε από τις φωτεινές μέρες των Σπετσών και βουτάμε στην καθημερινότητα χρειάζεται αγώνας (όπως σωστά μας γράφει και ο Γιώργος) για να καταφέρουμε να κρατήσουμε αυτή και την ομορφιά .
Με βοήθησες Σόνια μου πολύ με τα όσα μας έγραψες να διώξω τις σκιές που είχαν αρχίσει να με πλησιάζουν επικίνδυνα …
Είναι συναρπαστικό να συναντάς την ψυχή σου μέσα από τα γραπτά ενός άλλου…
Περιμένω συνέχεια γιατί φοβάμαι το σκοτάδι και οι σκιές με τρομάζουν…
« Εθνική Ελλάδος» ας προσπαθήσουμε όλη η ομάδα να κρατήσουμε τις σκιές μακριά μας …Ας παλέψουμε για να μείνει το φως που καμαρώσαμε από το καράβι του Άμλετ άσβεστο .Αξίζει το κόπο !
Πολλά φιλιά σε όλους
Μιράντα

Μαρία Ψαριανού είπε...

Μιράντα μου,
Βλέπω ότι εκτός από το υποκριτικό σου ταλέντο σιγά σιγά αποκαλύπτεται και το συγγραφικό σου! Πραγματικά απόλαυσα το κείμενό σου. Πέρα όμως από το ταλέντο ξετυλίγεται η ευγένεια ψυχής και ο πλούσιος συναισθηματικός κόσμος αυτού που το γεννά. Θυμίζω τα λόγια του δασκάλου ότι ταλέντο είναι η ανάγκη. Η ανάγκη ωθεί στη δημιουργία και στη συνέχεια στη σκληρή δουλειά για τη βελτίωσή της.
Γιώργο μήπως να ξανασκεφτούμε σοβαρά την πιθανότητα δημιουργίας συλλογικού συγγράμματος;

florentia είπε...

Σόνια ήσουν σαρωτική, όπως πάντα, ζεστή, δυνατή, αληθινή. Το μήνυμά σου με ξύπνησε, μου έδωσε ξανά κουράγιο, γιατί κι εμένα οι σκιές δε μ έχουν απλώς κυκλώσει, μ έχουν κατασπαράξει.
Γιώργο, συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, οι αληθινές μάχες, δυστυχώς ή ευτυχώς δίνονται κάθε μέρα, με εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια,εκεί όπου καθένας και καθετί προσπαθεί να σε πείσει ότι η μαγεία και η ομορφιά της αλήθειας είναι χάσιμο χρόνου.

Δεν ξέρω Σόνια μου αν υπήρξα τόσο πολύ αληθινή, μαζί σας και με τον εαυτό μου πάνω απ όλα. όσο περνούν οι μέρες αρχίζω ν αναρωτιέμαι πόσο προσπάθησα, πόσο ανοίχτηκα, τι έδωσα, πόσο κρύφτηκα και συνεχίζω να κρύβομαι απ τον εαυτό μου.

Αλλά ευτυχώς υπάρχετε όλοι εσείς, μέσα από τα λόγια και τις σιωπές σας, ακόμη κι όταν δε γράφετε, να μου δίνετε νόημα για να συνεχίσω. Ξέρω πως υπάρχετε εκεί έξω, να πιστεύετε σ αυτό που συνέβη καινα περιμένετε μαζί μου τη στιγμή που τα βλέμματά μας θα ενωθούν ξανά, γεμάτα λαχτάρα για ένα ακόμα ταξίδι.

Να είστε πάντα καλά όλοι!

Βιργινία είπε...

Σόνια μου, πόσο χάρηκα που ένιωσα την παρουσία σου τόσο ζωντανή κοντά μας. Θυμάσαι που σου είπα πως για έναν άγνωστο λόγο σε νιώθω κοντά μου; Καθώς διάβαζα το παλλόμενο από ζωή και συναισθήματα κείμενό σου κατάλαβα το γιατί: έχεις μια αμεσότητα συγκλονιστική, έναν αυθορμητισμό που δεν υποκύπτει σε "καθωσπρέπει" εικόνες, μια ζωντάνια που ανεβάζει όσους έρχονται σε επαφή μαζί σου. Γι' όλα σε ευχαριστώ. Και που πάλεψες με την τεχνολογία για χάρη της παρέας μας. Θα είμαστε εδώ... για σένα... για όλους...
Υ.Γ. Γιώργο, αυτός ο καθημερινός αγώνας είναι η πρόκληση. 'Ολοι φοβόμαστε κάποια στιγμή πως είμαστε λίγοι. Όμως όσο παλεύουμε να κρατήσουμε την ανάμνηση από εκείνες τις μέρες ζωντανή, ελπίζω και παίρνω κουράγιο... από εσάς!

Christina Zourna είπε...

Γιώργο Αποστολίδη, Μιράντα, Μαρία Ψαριανού, Φλωρεντία, Νέλλη, Έλενα, Βιργινία, Αγαπημένοι μου! Σας χαιρετώ και πάλι, με το ίδιο πάθος και την ίδια αλήθεια.
Είναι συγκλονιστικό που θυμόμαστε γιατί έτσι μόνο εξελισσόμαστε. Και εμείς όλοι θυμόμαστε την αλήθεια. Δεν ήταν το περιβάλλον ιδεατό. Ιδεατό και πραγματικό θερμοκήπιο ήταν πως δάσκαλος και μαθητές σκεφτήκαμε προς τα έξω. Ο δάσκαλος έστρεψε την προσοχή μας πέρα από το μικρό μας εαυτό και νιώσαμε τη δύσκολη θέση του άλλου. Πρέπει από νωρίς να επιλέξουμε το πώς θα ζούμε: για την ασφάλειά μας ή για την ανάπτυξή μας. Έχει εντελώς διαφορετικές επιλογές καθεμιά επιλογή, άλλους κανόνες και όρους και άλλες συνέπειες. Αλλά και την ασφάλειά μας να επιλέξουμε, πάλι δεν είμαστε ασφαλείς. Δεν καταδέχεται εγγυήσεις ασφαλείας η ύπαρξη, άλλο ότι φτιάχνει. Αυτό δεν απέδειξε ο μαραθώνιος τελευταίος κύκλος, πως η αλήθεια είναι σαράκι και δε σ’ αφήνει να ησυχάσεις; Το καταφέραμε, όταν βγάζαμε έξω το «πρέπει» και βάζαμε στη θέση του το «αξίζει». Το ένα είναι θεωρία, το άλλο πράξη. Τι λέει ο Καζαντζάκης; Η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας είναι η πράξη. Και βέβαια ο καθημερινός αγώνας είναι η πρόκληση. Και πρόκληση είναι να καταργείς το φόβο και την αμφιβολία για να μπορείς να νιώσεις τον άλλον. Σκεφτείτε το δεύτερο ληστή στο σταυρό με το Χριστό.
Θεωρώ πολύ σοβαρή υπόθεση την αξιοπρέπεια. Μαθαίνεται. Κυρίως μαθαίνει κανείς μέσα από τα λάθη του, όταν όμως είσαι πρόθυμος να πληρώσεις τα δίδακτρα. Η γνώση και η εμπειρία χαρίζει πρόβλεψη και η πρόβλεψη βρίσκει τρόπους, διδάσκει κάποιες τακτικές, ώστε να διασώσει, να απαλλάξει, να ηρεμήσει.
Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά! Ζεις και όχι κινείσαι. Έτσι βγάζεις έξω και τον εγωισμό, το πάθος των παθών. Κι αυτό αγαπημένοι μου, θέλει τον έρωτα της αλήθειας. Γιατί τόσο κλάμα, πιστεύετε; Γιατί είναι πολύ σκληρό να δούμε τον εαυτό μας, απαιτεί ευθύνη, ταπείνωση. Πρόκειται για μια συνηθέστατη ψυχοπαθολογική λειτουργία που ονομάζεται μεταφορά. Καλύτερα να είναι φταίχτες οι άλλοι, το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι κοινωνικές συνθήκες, να είμαστε θύματα και να παριστάνουμε πως δεν το ανεχόμαστε άλλο αυτό. Είναι πιο ξεκούραστος ο ρόλος του θύματος. Φωνάζουμε στις παρέες τις διαφωνίες μας για την αδικία, αλλά δε βάζουμε τίποτα από τα άδικα που πράττουμε εμείς στους δικούς μας. Η αλλαγή, η μετάνοια τσούζει. Απ’ όσα λέμε, μονάχα όσα εφαρμόζουμε μετράνε.
Να δω τα ψέμματα που λέω στον εαυτό μου, είναι μια βουτιά στην κάθαρση. Για να παρατηρήσει κανείς πως λέει στην ψυχή του ψέμματα, είναι επιτέλους έτοιμος να αντέξει αλήθειες. Αυτό δε λέγαμε όταν κλαίγαμε;
Εθνική Σπετσών! Βαράτε πέναλτι. Αντέχετε.
Σας γλυκοφιλώ, Σόνια.
(Ρε σεις, άρχισα να αγαπώ τον υπολογιστή. Μπράβο σας!!!)

νελλη είπε...

Πι σι:Ωχου..μια ξανθιά...Τί θέλει τώρα αυτή εδώ;
Μάους:Έλα ρε ντάξει τώρα μην αγχώνεσαι...Σιγά...Να...Θα δει τώρα κι αυτή το μακρύ πλήκτρο χωρίς τα γράμματα, θα νομίζει ότι λείπει κάτι και θα φύγει ρε νταξει...Τις ξέρεις τώρα τις ξανθιές...
Πι σι:Να σου πω...δίκιο έχεις..
Μάους:Ε βέβαια έχω δίκιο..Δεν τις ξέρω εγώ νομίζεις τόσα χρόνια που...
Πι σι: ΑΑΑΑΑ!!!Ρε συ αυτή μου δωσε μία στο πλήκτρο μου και με ξέκανε ρε...ααααα!!!μαικροσοφτούλη μου.. δε φεύγει ρε αυτή συνεχίζει να βαράει ρε... πονάωωω!!!...
Ξανθιά:Τί με κοιτάζεις...λα λα λα ρόζα μουδιασμεεένο..λα λα...συγχώρα με που δεν καταλαβαίαιαινω ...λα λα λα ..τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοίοιοι...λα λα!

Νομίζω ότι ούτε το πι σι ούτε εμείς θα ξεχάσουμε την παγκόσμια πρώτη σου στον νετ γουορλντ.
Μια τόσο ορίτζιναλ ξανθιά δεν περνάει ποτέ απαρατήρητη...
Σε ευχαριστώ ξανθιά γι αυτό το δεύτερο κείμενό σου

Βιργινία είπε...

Σόνια μου, σε "ακούω", σε "διαβάζω" με συγκίνηση! Τι να πω; Τα είπες όλα κούκλα μου!