Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Ετούτες οι γιορτές μου φαίνονται αλλιώτικες, βροχερές και δακρυσμένες. Συγνώμη φίλοι μου μα δεν μπορώ να στείλω χαρούμενα μηνύματα, μόνο τούτη την ελπίδα έχω: τη νέα χρονιά να γίνουμε πιο ανθρώπινοι, περισσότερο αληθινοί και προσεγγίσιμοι... Αγγελική, για άλλη μια φορά μου ζέστανες την καρδιά με το τραγούδι... Να είσαι καλά, το είχα ανάγκη (νομίζω πως κάτι μας λες μέσα από αυτό, έτσι δεν είναι;) Τα δυο κειμενάκια που σας στέλνω μιλούν από μόνα τους για το λόγο που είμαι αλλού τελευταία... Σας φιλώ όλους (όπως σ΄εκείνο το παιχνίδι στις Σπέτσες, που είμασταν λέει καλεσμένοι για το πάρτυ της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της Σόνιας και υποδεχτήκαμε μαζί το νέο χρόνο -λέω την παραμονή το βράδυ να κλείσω τα μάτια για λίγο και να σκεφτώ πώς ήταν εκείνη η υπέροχη εικονική Πρωτοχρονιά...)

Με στόχο την καρδιά…

Στην αρχή δεν υπήρχαν λόγια… μόνο δάκρυα, οργή και θλίψη. Για το γεγονός που συντάραξε όλους μας μιλάω, το θάνατο, τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξανδρου. Η μοίρα το έφερε να συναντήσω αυτό το γλυκύτατο πλάσμα σε μια τρυφερή ηλικία και να μοιραστώ μαζί του στιγμές όμορφες, δύσκολες, χαρούμενες, αληθινές. Να δω το χαμόγελό του, να αφουγκραστώ την καρδιά του. Εκείνη που ο ειδικός φρουρός έβαλε στόχο, εκτελώντας με ψυχραιμία και ακρίβεια…Αν γράφω αυτές τις γραμμές το κάνω γιατί αισθάνομαι πως το οφείλω όχι μόνο σε εκείνον μα και σε όλους τους μαθητές μου, μαζί με μια μεγάλη συγνώμη…
Συγνώμη καλέ μου Αλέξανδρε για όλες εκείνες τις φορές που σε μάλωσα γιατί δεν έγραφες σωστά το «π», συγνώμη γιατί τόσο σε πίεσα να έχεις ένα καθαρό και τακτοποιημένο τετράδιο, συγνώμη για όλες τις στιγμές που θέλοντας να σου περάσω τη γνώση ήμουν αυστηρή και ανυποχώρητη, που στόχευα τόσο πολύ στο –έτσι και αλλιώς έξυπνο- μυαλουδάκι σου, συγνώμη για εκείνες τις φορές που η καρδιά σου και ό,τι αυτή πολύτιμο κουβαλούσε περνούσε σε δεύτερη μοίρα μπροστά στον απόλυτο στόχο: «να μάθεις σωστά».
Συγνώμη για τα τρυφερά και τόσο μα τόσο καλότυχα και ονειρεμένα παραμύθια που σου διάβαζα, εκείνα που δεν είχαν δράκους και κακούς λύκους να παραμονεύουν. Συγνώμη που δεν σου είπα την αλήθεια για τον κόσμο που σε περιμένει, το βίαιο, τον άδικο, τον παράλογο… Συγνώμη που δε σε προετοίμασα. Αν ήξερες, μπορεί τον κακό λύκο να τον καταλάβαινες και να φυλαγόσουν!
Συγνώμη παιδί μου, κάθε μαθητή και μαθήτριά μου για όλες εκείνες τις άχαρες στιγμές που το μυαλό γίνεται ο αποκλειστικός στόχος, που οι παλμοί της καρδιάς, η επαφή, το συναίσθημα ατονούν και χάνονται μέσα στο ισοπεδωτικό χωνευτήρι του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Συγνώμη που σε βομβαρδίζω με θεωρίες και λόγια όταν στην πράξη τίποτα δεν κάνω για να φτιάξω την κοινωνία μας καλύτερη, ώστε να έχω να σου παραδώσω ένα κομματάκι ελπίδας, εκείνης της ελπίδας που βρίσκω στο βλέμμα σου όταν τολμώ να σε κοιτάξω κατάματα.
Αυτής της ελπίδας το φως -που στις μέρες μας φαντάζει λιγοστό, είναι η αλήθεια – κράτα το φυλαχτό και μην το σπαταλάς ανώφελα. Άναψε μια μικρή φωτιά και ζέστανε τον παγωμένο από τη βία, την οργή και τη θλίψη κόσμο μας. Μην αφήσεις το σκοτάδι να μας πνίξει. Τούτες τις μέρες που έρχονται, τις γιορτινές ψάξε και βρες την αληθινή χαρά μέσα σου, εκείνη που πηγάζει από την αγάπη, τη συντροφικότητα, το μοίρασμα και μην υποκύψεις στις σειρήνες της χαλασμένης από το χρήμα κοινωνίας μας. Κάνε δώρο στους γύρω σου αυτήν την αλήθεια της ψυχής σου, μήπως και ο κόσμος ζεστάνει λίγο, μήπως αποκτήσει λίγη ανθρωπιά…
Κι εγώ ένα πράγμα σου υπόσχομαι: πως θα προσπαθώ από δω και πέρα να βάζω πρώτα απ’ όλα στόχο την καρδιά, την τρυφερή και ανήσυχη εφηβική σου καρδιά…
Β.Χ.

Μολότωφ της αγάπης
Γιατί ανάβουνε τόσα φώτα μπροστά στα έρημα εφηβικά τους μάτια; Γιατί στολίζουνε τα δέντρα μ’ αυτές τις ουδέτερες μπάλες; Η γιορτή έχει φύγει κάτω από κρότους και πυροβολισμούς. Το γαϊδουράκι πρόγκηξε… Τα παιδιά φεύγουνε σημαδεμένα από ορατές και αόρατες κάννες.
Ένας άδικος θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου Αλέξη κάνει τα μάτια μιας δεκαπεντάχρονης Μαίρης να κλαίνε.
Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, συνδικαλιστές μιλούν με κασέτα.
Ένα άγριο και ανεξέλεγκτο πάθος σαρώνει τον καταναλωτικό παράδεισο, ασκώντας τη δική του ιδιόμορφη εξουσία. Ο μπάτσος που κρύβουμε μέσα μας βρίσκεται σε ταιριαστή αρμονία με τον απέναντί μας μπάτσο. Οι κοινωνικές εκρήξεις αφήνουν πάντοτε αποκαϊδια, αδιαφορώντας για την ονομαστική του ενός, αφήνοντας αλώβητη τη γενική της εξουσίας.
Ο θάνατος του Αλέξη πρέπει να μας κάνει να σταθούμε στην απουσία της φωνής του ενός.
Τα δάκρυα της Μαίρης δεν πρέπει να γίνουν μίσος και οργή, να εκτονωθούν μέσα στα γενικά συνθήματα του – ειρηνικού ή αγριεμένου- πλήθους. Πρέπει να γίνουν νεράκι που ξαναφέρνει τη ζωή.
Η μόνη εφικτή επανάσταση είναι να καταλύσουμε το κράτος της βίας που κυριαρχεί μέσα μας. Να σπάσουμε τη βιτρίνα που προστατεύει μέσα μας τα κρυφά καταναλωτικά όνειρά μας.
Να βάλουμε τη μόνη πυρκαγιά που ξαναφέρνει τη ζωή.
Να γίνουμε μικρές μολότωφ της αγάπης.
(το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Αυγή" αλλά δε γνωρίζω το συντάκτη του...)

2 σχόλια:

νελλη είπε...

Καταλαβαίνω τώρα τί εννούσες στο τηλέφωνο.
Ναι,θα μεταφέρω κι εγώ το κέντρο της μνήμης σε σημείο της καρδιάς ώστε να θυμάμαι από εκεί το στόχο. Θα αποκτήσει ένταση και ουσία και θα είναι πιο αποτελεσματική η μνήμη έτσι.Και ο στόχος δεν θα ξεχαστεί.
Λυπούμαστε όλοι μαζί σου, Βιργινία.

Βιργινία είπε...

Αχ, βρε Νέλλη... Τόσο εύστοχη σε κάθε σου φράση, πάντα. Να είσαι καλά!