είναι δύσκολο να βρούμε μέσα μας τις λέξεις..
κάπου χάνονται χωρίς απόηχο

όλοι σκεφτόμαστε πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τη βία
ονειρευόμαστε πόλεις μαγικές
ψάχνουμε τα μονοπάτια της αγάπης
δοκιμάζουμε μικρές τελετές επικοινωνίας

κι έρχεται μια σφαίρα και σωπαίνουμε άφωνοι
σκοτώνουν το μέλλον
ποιο μέλλον;
ας ζήσουμε το παρόν τουλάχιστον

μη χάνετε τη φωνή σας
μη μένετε μόνοι
είναι καιρός για αλληλεγγύη
διατηρείτε τους δεσμούς
ο κόσμος μας παραείναι κομματιασμένος

σ΄ένα παλιό βιβλίο με είχε εντυπωσιάσει ο στίχος
Σταματήστε τη γη να κατέβω

Όχι δεν θέλω να κατέβω
θέλω να τον αλλάξω
θέλω να είμαι κοντά σου
θέλω να είμαι η μουσική
η άγρια μουσική των άστρων (Αγγελάκας)
του καλοκαιρού και του χειμώνα
η μουσική που χάνεται του δρόμου

θέλω να κρατάω το χέρι των παιδιών
να ονειρευτώ μαζί τους
στα απόκρημνα δάση του πλανήτη γη
κι ας είμαι από την Ανδρομέδα

θέλω να πετάξω χάρτινες σαίτες στον ουρανό
να γράψουμε μαζί ποιήματα στους τοίχους
με φόντο τη λέξη ελευθερία