Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Σπέτσες 2008











6 σχόλια:

Χρήστος Τσίρκας είπε...

Όταν Μπήκα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου και είδα το μήνυμα από τον Γιώργο (εκ Σερρών) ότι πραγματοποίησε το blog του εργαστηρίου μας, πρέπει να ομολογήσω ότι συγκινήθηκα. Έχω την αίσθηση, ότι αυτό το ιστολόγιο θα αποτελέσει την συνέχιση μια ιδιαίτερης σχέσης που ξεκίνησε στις Σπέτσες και θέλω να πιστεύω ότι θα σταματήσει όταν δεν θα μπορούμε να πληκτρολογούμε λόγω του Πάρκινσον που πιθανώς να κάνει την εμφάνισή του κάποια στιγμή. Σας χαιρετώ όλους με τη σειρά μου. Γιώργο, μπράβο σου γιατί αν δεν έπαιρνες εσύ την πρωτοβουλία ... θα την έπαιρνε κάποιος άλλος (;). Σχετικά με την επάνοδο και την προσαρμογή...ρε παιδιά, εγώ χρειάζομαι άλλη μια εβδομάδα ηρεμίας και στοχασμού των όσων κάναμε εκεί. Θα κάψω φλάντζες αύριο στη δουλειά. Φιλιά σε όλους. Η Δώρα δεν είναι εδώ αλλά θα γράψει με τη σειρά της μόλις της πω ότι το "έργο" ξεκίνησε και υπάρχει συμβάν. Ας μην βιαστούμε όμως να περάσουμε στην κλιμάκωση.

Έλενα Χασαλεύρη είπε...

Γιώργο μπράβο για την πρωτοβουλία! Ακόμη επεξεργάζομαι την εμπειρία των Σπετσών, νιώθω ότι με έχει κατακυριεύσει! Αισθάνομαι ακόμη συγκινημένη και ειλικρινά μόλις έλαβα την πρόσκλησή σου Γιώργο χάρηκα αλλά και μελαγχόλησα μαζί. Γιατί συνειδητοποίησα ότι πλέον τους περισσότερους μας χωρίζουν κάποια χιλιόμετρα και πολύ θα ήθελα με κάποιο μαγικό τρόπο αύριο που θα πάω στο σχολείο να σας έβρισκα εκεί... Σας θεωρώ όλους πολύ ενδιαφέρουσες "περιπτώσεις", που είναι κάπως σπάνιο να συναντάς στην καθημερινή εργασία σου.
Μου χρειάζεται κάποιος χρόνος "ολικής επαναφοράς", δεν ξέρω πόσο θα πάρει...Νιώθω ότι σε λίγο θα έρθει να συναντήσει η ζωγραφική αυτήν την εμπειρία, οπότε μπορεί να μην υπάρξει επαναφορά (άμεσα τουλάχιστον).
Θέλω πολύ να κρατήσουμε αυτήν την επικοινωνία και να την κάνουμε ακόμη πιο πλούσια. Ας δώσουμε λοιπόν συνέχεια.

Mary Kaldi είπε...

Μπράβο Γιώργο και πάλι μπράβο!
άναψες τη σπίθα και πήραν φωτιά
οι καρδιές!
Ας μεταφερόμαστε εκεί όσο πιο συχνά μπορούμε, να ονειρευόμαστε, να δημιουργούμε, να μοιραζόμαστε...

florentia είπε...

Τι να πω, ότι μας άγγιξε ένα φως που μόνο εμείς μπορούμε να αισθανθούμε,δεν έχω λόγια να το περιγράψω, αλλά είμαι ευτυχισμένη που δεν το νιώθω μόνο εγώ, ευτυχισμένη που δεν ήταν μόνο όνειρο, κι ίσως τελικά να καταφέρουμε το θαύμα και να συναντηθούμε ξανά, όλοι μαζί με το Δάσκαλό μας. είμαι σίγουρη πως η συνάντηση όλων μας εκεί δεν ήταν τυχαία.
Μιράντα, μην αισθάνεσαι άσχημα, ήσουν πολύ γλυκιά κι εσύ και τα πιτσιρίκια σου, Χρήστο, έχεις για άλλη μια φορά με κάνεις να γελάω, Γεωργία, δε θα ξεχάσω ποτέ το πατημένο μπουκάλι...Μαίρη, εκφράζεις τότο καλά αυτά που θέλω να πω. Τελικά ο Δάσκαλος τα κατάφερε:ο κύκλος συνεχίζεται, είμαστε όλοι ο ένας απέναντι στον άλλο, με τις ψυχές μας ορθάνοιχτες, το βλέμμα καθαρό, τις πέντε αισθήσεις μας γεμάτες...Σας αγαπώ πολύ!!!!!!!

Χρήστος Τσίρκας είπε...

Γεια σου Φλωρεντία με τα ωραία σου. Και βέβαια θα ξαναβρεθούμε όλοι μαζί. Γι' αυτό να είσαι σίγουρη. Εγώ προτίνω, ως τμήμα να κάνουμε re-union (καλά το έγραψα;) μετά από δέκα χρόνια στην Επίδαυρο. Μέσα όμως. Στην Ορχήστρα, όχι στο κοίλον. Θα διανθίσουμε και το κείμενο που ξεκίνησε ο δάσκαλος με το ζευγάρι της Αγίας Παρασκευής και θα είμαστε το πρώτο σύγχρονο έργο από ερασιτέχνες που ανεβαίνει στην Επίδαυρο.

Έλενα Χασαλεύρη είπε...

Χρήστο έχεις μια απίστευτη ικανότητα να εκτονώνεις την έντονη συγκίνηση με πολύ γέλιο! Ακόμη γελάω με τις ατάκες σου! Φλωρεντία δε θα την διακόψουμε αυτή την επαφή, γιατί είμαι κι εγώ σίγουρη ότι δεν ήταν τυχαία. Τι κι αν είμαστε μακριά; Αισθάνομαι τις ψυχές τόσο κοντά... Φιλιά σε όλους!